Solową płytą Jan Borysewicz debiutował już w 1988 roku. Longplay „Królowa ciszy” przebojem nie był, ale muzykowi chyba trudno było przebić wcześniejsze dokonania z Lady Pank i niewykluczone, że bardziej udane kompozycje chował dla swojej macierzystej grupy. Wydana cztery lata później...więcej

Ta płyta zbiera umiarkowanie dobre opinie. Niby jest dobrze, ale recenzenci marudzą, jakby spodziewali się nie wiadomo jakiej rewelacji. Obiektywnie mają pewnie rację.

Ale my tu mówimy o płytach do samochodu. W tej kategorii solowy album dawnego gitarzysty Guns’N’Roses jest dziełem zasługującym na szczerą pochwałę. Jaki to tam zresztą album solowy! Cały wic polega przecież na tym, że Slash zaprosił do współpracy paru równych sobie gigantów rock and...więcej

Niejednokrotnie pisałem już, że najlepsza moim zdaniem muzyka do samochodu to dobry i mocny rock, porządne gitarowe granie w amerykańskim stylu, przy którym można się i łagodnie odprężyć, i odpowiednio skupić.

Zakk Wylde i jego długowłosi koledzy nie nagrywają jednak płyt co tydzień. Ale nowych wydawnictw jest tak dużo, że każdy znajdzie dla siebie coś miłego. A czy covery mogą być komuś niemiłe? Nie ma takiej możliwości. Płyta z coverami jest ciekawa z zasady - to przecież ogromnie interesujące, jak...więcej

Coraz mniej wśród fanów rocka tych, którzy nie wiedzieliby, kto to taki Jack White. Rynkową i artystyczną pozycję White Stripes znają więc niemal wszyscy, ale nie wszyscy podzielają zachwyty nad grupą i nie każdy z entuzjazmem podchodzi do gitarowego kunsztu jej lidera.

To w zasadzie zrozumiałe - im bardziej chwalą, tym bardziej jesteśmy sceptyczni. A w przypadku White Stripes i - osobliwie - Jacka White’a coraz częściej można się natknąć na kategoryczne zdania w rodzaju: „najlepszy zespół ostatniej dekady” (to z kwietniowego numeru „Teraz...więcej

Poglądów na to, jaka muzyka najlepiej nadaje się do samochodu, jest tyle co kierowców. Jeden lubi radosne niemieckie umc-umc, drugi wybierze smętne ballady Anny Marii Jopek, trzeci po prostu włączy radio, a czwarty audiobooka z najnowszą powieścią Harlana Cobena.

Żadne przepisy na szczęście tego nie regulują, więc mamy pełną dowolność. Jest jednak taki gatunek, który z motoryzacją ma więcej wspólnego niż jakikolwiek inny. Jest ciężki jak przyczepa amerykańskiego trucka, dynamiczny jak camaro i melodyjny jak brzmienie silnika od forda mustanga. To stoner...więcej

Ledwo dwa miesiące temu polecałem Państwu pierwszą solową płytę Spiętego, wokalisty grupy Lao Che, a tu proszę – macierzysta kapela wyżej wspomnianego, nie zasypiając gruszek w popiele, również wydaje album, i to album ogromnie ciekawy.

Oczywiście - ze Spiętym na wokalu. Trudno sobie wyobrazić Lao Che bez tego faceta za mikrofonem. Zaprawdę - ciekawy to zespół. Po dobrze przyjętym debiucie („Gusła”) i entuzjastycznie odebranej drugiej płycie (słynne „Powstanie Warszawskie”), muzycy, jakby w obawie przed...więcej

W tym tygodniu o płycie, która od dłuższego czasu zajmuje czołowe miejsca na listach sprzedaży.

Można Strachów Na Lachy nie lubić, można się zżymać na gwiazdorskie zapędy lidera grupy, Grabaża, można z pasją udowadniać, że facet nie jest żadnym tam poetą rocka, a zwykłym grafomanem, można płakać po Pidżamie Porno, ale nie da się Strachów zignorować. To oprócz Lao Che i Comy bodaj...więcej

Jako fan ciężkich brzmień konstatuję to ze smutkiem, ale faktycznie – wielu słuchaczy uważa metal za absolutną wiochę i choćby nie wiem co, zdania nie zmienią.

Dla równowagi jest też wielu takich, którzy uznają ten gatunek za najwyższą świętość i można z nimi konie kraść, pod warunkiem jednak, że ma się w domu całą dyskografię Manowar. To też smutne, niestety. Są też na szczęście i tacy fani muzyki, którzy wiochowe konotacje ciężkiej muzy przyjmują z...więcej

poprzednia

następna