Wiosenne porządki

Przemek Jurek

Są takie marki, do których żywimy sympatię. Nawet mimo tego, że dziś już właściwie każdy samochód złożony jest z części, które trafiają się w innych samochodach, i nawet mimo tego, że zdecydowana większość aut jest do siebie łudząco podobna.

Do pewnych modeli podchodzimy z większym zaufaniem i jakoś tak się składa, że jeden firmowy znaczek na grillu budzi w nas przyjemne skojarzenia, a drugi wręcz przeciwnie. Ja też tak mam, oczywiście. Moja lista motoryzacyjnych faworytów jest krótka: Honda, Nissan, Mercedes.

Jeszcze do wczoraj nie byłbym w stanie powiedzieć Państwu, dlaczego akurat ci trzej producenci, choć wyrecytowałbym tę listę nawet wyrwany ze snu. Mercedesa rzecz jasna zrozumieć najłatwiej, wiadomo - symbol jakości i luksusu. Honda też wydaje się sensowna, niewiele jest przecież firm, które mają swój styl, a ostatni civic wciąż robi wrażenie, zarówno z zewnątrz, jak i w środku. No ale Nissan? Czym wyróżnia się Nissan? Pathfinder co prawda wyszedł im znakomicie, nie da się ukryć, ale co poza tym? I co to w ogóle za z czapy wzięta trójca? Zestaw Ferrari, Porsche, Lamborghini wygląda przecież o wiele lepiej, prawda?

Zagadkę rozwiązałem wczoraj podczas wiosennych porządków. Otóż przez przypadek strąciłem sobie z pawlacza - wprost na głowę - spory karton ze starymi papierzyskami. I wśród tych papierzysk znalazłem podgumowana teczkę. Starą teczkę, z połowy lat osiemdziesiątych, popisaną flamastrami, sfatygowaną - ale pełną. Oczywiście pełną prospektów. I wśród tych prospektów - z hoteli, z Lego, Matchboxa i Esso - niewidzianych przez niemal dwie dekady, przeglądanych teraz z rozrzewnieniem, dotykanych drżącymi dłońmi, znalazłem foldery Hondy, Nissana i Mercedesa.

Który z dzisiejszych trzydziestoparolatków nie pisał do zagranicznych firm z petycją o prospekty i naklejki? Kto z nas nie dostał kartonika różnojęzycznych naklejek Coca-Coli? Kto nie zazdrościł kolegom szczególnie cennych eksponatów? Kto nie kompromitował ojczyzny kretyńskimi przeinaczeniami angielskich słów, które składały się na krążące po szkołach tzw. prośby? Send me saime prospets - pisałem. I czasem wysyłali. A tych, co wysyłali, kochało się miłością bezgraniczną. Mnie przysłali z Hondy, Nissana i Mercedesa. A z Mercedesa to właściwie dwa razy.

Mam w rękach pięknie wydany prospekt z Nissana. Co ja mówię - prospekt! To książka właściwie. Wtedy, dwadzieścia lat temu zwalała z nóg połowę mojej podstawówki. Mercedes uraczył mnie dwoma plakatami, na których odwrocie zamieszczono miniaturki samochodów produkowanych przez tę firmę bodaj od samego początku jej istnienia. Plakaty są już trochę sfatygowane, bo długie lata wisiały na słomiance, ale zachowały się do dziś. Honda z kolei przysłała mi naklejkę, którą przykleiłem na rower. I - uwaga! - czapeczkę! Co ta czapeczka robiła wśród moich kolegów, opowiadać chyba nie muszę. Pusta koperta po przesyłce z Japonii wciąż pachnie… Zachodem i wielkim światem.

Kosztowało ich to tyle, co nic. Wysyłali nam swoje foldery, choć właściwie nie sprzedawali tu samochodów. Może robili to sympatii, może z litości, może mieli nadzieję, że kiedyś, po latach, staniemy się ich klientami? A może byli idealistami i liczyli, że nasze rozbudzone motoryzacyjne marzenia kiedyś rozsadzą komunizm? Czyli… Wałęsa, papież, Reagan i… Mercedes, Nissan i Honda? Czyżby znów trzeba było rewidować historię?