Koszmar na jawie

Przemek Jurek

Zwierzę się. Szczere wyznanie w felietonie to rzecz absolutnie samobójcza, ale co mi tam, once kozie death. Otóż mam jeden powracający sen, w którym jestem uczniem lub studentem i właśnie zdaję sobie sprawę, że zaraz jakiś superważny egzamin, a ja jestem kompletnie, ale to kompletnie nieprzygotowany. Wpadam w panikę, zaczynam gorączkowo wertować podręczniki – i budzę się nagle, z krzykiem i od stóp do głów mokry od potu.

Co to znaczy i dlaczego przydarza się właśnie mnie, wolę nawet nie myśleć. Ale nie da się ukryć, że w tzw. życiu, czyli na jawie, do wszelkiej maści egzaminów podchodzę z chorobliwym przejęciem. A czymże jest coroczny przegląd samochodu, jeśli nie egzaminem? Przerażającym, najważniejszym z ważnych, ostatecznym i niepodlegającym negocjacjom egzaminem?

Do egzaminów trzeba się solidnie przygotować, powie wam to każdy prymus. Jeśli się chce, na przygotowania zawsze znajdzie się czas. Gdyby wydarzenia na jawie toczyły się zgodnie z logiką snu i gdybym tak nagle - na przykład wprost z obiadu - trafił na podnośnik w stacji diagnostycznej i usłyszał, że mam nacisnąć klakson, zapewne umarłbym na zawał, ale przynajmniej miałbym sprawę z głowy. Na jawie wszystko dzieje się jednak po bożemu i bez tego typu niespodzianek, a los z reguły nagradza rozsądnych i przewidujących. Znałem przecież datę przeglądu, mogłem więc wszystko dopiąć na ostatni guzik i zajechać do fachowców z podniesionym czołem i tętnem nieprzekraczającym normy.

Będę jednak szczery. Nie okazałem się rozsądny i przewidujący i niczego nie dopiąłem na ostatni guzik. Były inne sprawy, a czasu - mimo usiłowań - nie udało się znaleźć. Fachowcom nie śmiałem popatrzeć w oczy, a tętno miałem jak u sprintera. Bałem się. Może nie tak jak we śnie, ale jednak. Oczekiwałem kary od losu i wiedziałem aż za dobrze, że sobie na nią zasłużyłem. Owszem, pojechałem na myjnię i wykupiłem najdroższy program z woskowaniem, ale zdawałem sobie sprawę, że ta kosmetyka zda się na niewiele. Co się działo w podwoziu, w jakim stanie były amortyzatory i całe to żelastwo pod spodem - o tym myślałem z najwyższą trwogą. Byłem pewien porażki. Byłem przekonany, że zaraz usłyszę, że mój dwunastoletni w końcu już samochód nadaje się wyłącznie na złom. I że to cud, że nie doszło do jakiejś tragedii.

- To cud, że nie doszło do jakiejś tragedii - powiedział diagnosta. - A wie pan czemu?

Nie wiedziałem. Facet obejrzał podwozie i nawet nie mruknął. A teraz kazał mi wsiąść do środka i nacisnąć hamulec. Że hamulce mam dobre, tego byłem pewien. O co więc chodzi?

- Świateł stopu pan nie ma - powiedział diagnosta. - Obu.

Wymieniłem żarówki i teraz wszystko jest już ok., ale jak długo tak jeździłem, nie mam zielonego pojęcia. Wiem jedno - po ostatniej wizycie na stacji diagnostycznej repertuar moich sennych koszmarów na pewno zdecydowanie się rozszerzy.