Przynieście mi głowę Alfredo Garcii

Kowalsky

Nie jest dobrze. W kinach możemy obejrzeć co najwyżej „Szybko i wściekle” bądź przereklamowaną i przewidywalną opowiastkę o zapaśniku. Oba filmy mają potencjał samochodowy, oba jednak są kompletną wyłącznie stratą czasu. Sięgniemy więc dziś do klasyki.

Oto historia stara jak świat. Przybysz zadaje się z niewłaściwą dziewczyną. Ojciec porzuconej dziewczyny nie ma ochoty zostać dziadkiem, nie będąc teściem. Wyznacza nagrodę za odnalezienie Alfredo Garcii (bo tak nazywa się ów przybysz) albo przynajmniej za dostarczenie dowodu jego śmierci (vide tytuł, który wcale nie jest metaforyczny).

Samochody są tu brzydkie i zakurzone. Psują się i rzężą. Drogi takie, że kiedy ktoś rozpędza się do osiemdziesiątki, to wydaje się, że maszyna więcej nie wyciągnie. Piach i pył. Niemal czujemy żar nagrzanej karoserii, gdy bohaterowie snują się po bezdrożach Meksyku. Ten brutalny realizm to jedna z głównych zalet filmu. Do kolejnych należy zaliczyć rzeczy w kinie dawno już zapomniane: umiejętnie dawkowane napięcie i przemyślany scenariusz.

Uwaga: podobnie jak w pozostałych filmach Sama Peckinpacha mężczyźni się myją od święta, a prawa kobiet są co i rusz gwałcone.



(Bring me the head of Alfredo Garcia) USA, Meksyk 1974 reż. Sam Peckinpach



Cytat: Jesteście na mojej czarnej liście. Bez dwóch zdań.