Mija właśnie 50 lat od momentu, w którym Orazio Satta - ówczesny szef Alfy Romeo - zaprezentował światu na Salonie Samochodowym w Turynie przełomowe dziecko swoich inżynierów. Firma wkraczała na nowe dla siebie rynki. Postrzegana wcześniej jako producent luksusowych i bajońsko drogich aut sportowych potrzebowała pojazdu, pozwalającego jej spokojnie egzystować w powojennej Europie, w której coraz więcej osób mogło sobie pozwolić na kupno nowego samochodu. Warunek był jeden - musiał być przystępny cenowo. Alfa nie mogła jednak wypuścić na rynek czegoś banalnego, zwykłego i taniego. W tych rejonach brylował już wtedy Fiat. Zobowiązaniem wobec nabywców była też tradycja. Ponieważ nowa Alfa miała być w firmie symbolem nowej epoki, Satta postanowił, że nawet nazwa nie może być tylko cyfrowo-literowym kodem, stosowanym w poprzednich modelach. Iście poetyckie i rozpływające się w ustach brzmienie nadał najnowszemu modelowi oczywiście poeta - Leonardo Sinisgalli. Narodziła się Giulietta. Cała rodzina pięknych samochodów, dzięki którym Alfa Romeo wypłynęła na szersze wody.

Piękniejsza od pięknej

Na początku, w roku 1954, pojawiła się piękniejsza część familii. Stylowe dwudrzwiowe coupe, o którym napisałbym pewnie, iż jest piękne, gdyby nie fakt, że spodobało się w tamtych czasach także kilku innym stylistom i to oni zbudowali naprawdę piękne Giulietty. Ale po kolei. Sprint, bo tak ochrzczono ten wariant nadwozia, został zaprojektowany przez studio Bertone. Miał modne w tamtych czasach obłe nadwozie z charakterystyczną dla Alfy "twarzą". Smak włoskiej szkoły designu trudno czasami poczuć na zdjęciach. W rzeczywistości samochód ten wygląda wyjątkowo elegancko i powściągliwie. Szczególnie, kiedy popatrzymy na tylną partię karoserii.

Alfa nie byłaby Alfą, gdyby nie zaopatrzyła swojego dziecka w świetny silnik. Pod maską Sprinta pracował czterocylindrowy motor o pojemności 1.3 l i mocy 80 KM. Już wtedy agregacik ten wyposażony był w głowicę ze stopów lekkich i dwa wałki rozrządu. Trudno czasami uwierzyć, że czas w motoryzacji nie stanął w miejscu...

Ten sam silnik, ale z mocą zmniejszoną do 53 KM, miała także zaprezentowana w rok po coupe mała limuzyna. To jej w udziale przypadła lwia część produkcji. Stylistycznie kontynuowała linię coupe. Oczywiście przybyła jeszcze para drzwi, przez co auto straciło nieco uroku, ale była to cena, jaką trzeba było zapłacić, by przypodobać się włoskim rodzinom. Dziś można ten samochód zobaczyć w starych filmach. Był w tamtych czasach sztandarowym pojazdem włoskiej policji.

Najpiękniejsza w klasie

W roku debiutu limuzyny rozpoczął się także najpiękniejszy rozdział historii Giulietty. Zbudowano wtedy przepiękny kabriolet, którego autorem nie było tym razem studio Bertone, lecz Pininfariny. Ten na nowo zinterpretował małą Alfę. Była wyraźnie niższa od coupe i limuzyny. Inaczej też poprowadzono linię przodu. Charakterystyczna dla Alfy "tarcza" wlotu powietrza wcinała się teraz zdecydowanie w chromowany zderzak. Podobną koncepcję można zaobserwować patrząc na dzisiejsze samochody tej firmy. Giulietta z otwartym nadwoziem zapoczątkowała chlubną tradycję spiderów Alfy Romeo, bez których dzisiaj trudno byłoby sobie markę tę wyobrazić.

Bertone chyba pozazdrościł trochę Pininfarinie pochwał, jakie zebrał za kreację Giulietty Spider, ponieważ w 1957 r. zaproponował nowe nadwozie coupe. Na skróconej płycie podłogowej zbudował niezwykle "sympatyczne" autko, które dzięki niewielkiej masie i opływowym liniom było bardzo szybkie. Mimo, że silnik miał tylko 1.3 l, to udało się wykrzesać z niego 100 KM. Pozwalało to osiągać prędkość maksymalną rzędu 200 km/h! Rekordowo długa była też pełna nazwa tego modelu: Alfa Romeo Giulietta Sprint Speciale. Na pewno nie mieściła się na klapie bagażnika. Samochód bardzo dobrze się prowadził. Odnosił wiele sukcesów w sporcie samochodowym i to nawet wtedy - co dzisiaj wydaje się nieprawdopodobne - gdy za jego sterem zasiadali kierowcy amatorzy.

Obok Giulietty nie mogło przejść obojętnie jeszcze jedno studio stylistyczne z Italii. Niewiele zaryzykuję twierdząc, że to właśnie w 1960 r. światło ujrzało najpiękniejsze wdzianko "julki". Zagato zbudował je na tej samej płycie podłogowej, co Bertone swoją Sprint Speciale. Lekkie aluminiowe nadwozie było rewelacyjne. Pełne delikatnych obłości burzyło krew u gorących Włochów tym bardziej, że nieodparcie "kojarząca się" seksistom tarcza Alfy Romeo była teraz jeszcze bardziej wyeksponowana. Poza tym auto ważyło o 100 kg mniej od SS Bertone, a to przekładało się bezpośrednio na jeszcze lepsze osiągi. Giulietta od Zagato była typowo wyczynowym samochodem. Startowała z sukcesami w Le Mans i Targa Florio. Wyprodukowano jej zaledwie nieco ponad 200 sztuk. Dzisiaj jest absolutnym unikatem wartym majątek. Piękno zawsze było w cenie.

Szkoda

Giulietta. Wystarczy wejść do internetu i wstukać tę nazwę w wyszukiwarkę, by stwierdzić, że jej kult i legenda trwa nadal. Wystarczy też spojrzeć na zdjęcia, żeby zrozumieć dlaczego. Szczególnie coupe i cabrio zachwycają i urzekają tak, że nie chce człowiek wcale wracać do doskonałej technicznie i nudnej stylistycznie motoryzacji dnia dzisiejszego. Nie chce tym bardziej, że jakoś nie zanosi się w najbliższej przyszłości, żeby coś w tej kwestii się zmieniło. Dzisiaj stylistów ograniczają księgowi, tunele aerodynamiczne, normy zderzeniowe, funkcjonalne itp. Samochód zaczyna być produktem z komputera, a temu jak wiadomo najbardziej brakuje duszy. Giulietta ma ją w każdej śrubce.