Fot. archiwum

Renault Espace (1996-2002)

Marcin Majski

Renault jako jeden z pierwszych producentów wprowadził na rynek małego osobowego vana. 20-30 lat temu, ludzie albo podróżowali dużymi kombi, albo autobusami. Na mniejsze auta przewożące więcej niż 5 osób nie było zapotrzebowania. Dlatego wypuszczenie w 1984 r. Espace pierwszej generacji było odważnym posunięciem.

Model Espace, który pojawił się na rynku w 1997 r. to już jego trzecia generacja. Jak na tamten rok jego stylistyka była bardzo nowoczesna. Żadne z drzwi tego francuskiego vana nie są przesuwane. Zresztą Espace nie jest w tym odosobniony. Podobny system zastosował VW w Sharanie czy Ford w Galaxy. Drzwi przesuwane są praktyczniejsze, szczególnie jeśli dzieci wsiadają na tylne fotele na ciasnym parkingu. A trzeba przyznać, że nasze pociechy robią to przeważnie bardzo niezdarnie, więc w przypadku zwyczajnych drzwi nietrudno o jakieś obtłuczenia naszych i drzwi auta stojącego obok nas. Wnętrze jest bardzo przestronne. Espace dostępny jest w dwóch wersjach nadwoziowych: krótkiej i przedłużonej nazywanej Grand. Wersje różnią się długością nadwozia 4.52 m (zwykła) i 4.79 m (Grand) oraz rozstawem osi: 2.70 m (zwykła) i 2.87 m (Grand). Maksymalnie pomieścić się w nim może 7 osób. W krótszej wersji podróż z kompletem pasażerów oznacza, że bagażnik jest niczym w aucie klasy miejskiej - 275 l. W przedłużonej wersji nawet przy siedmiu pasażerach mamy do dyspozycji 520 l. Każdy pasażer ma swój własny fotel, niestety o nieco za niskim oparciu. Fotele z drugiego i trzeciego rzędu możemy wyjąć, ale niestety nie jest to już taka prosta operacja. Fotele nie są lekkie, a poza tym ich uchwyty ciężko wchodzą w zatrzaski w podłodze. Fotel kierowcy i pasażera można obrócić o 180 stopni. W oparciach w tylnej części foteli umieszczono podstawki pod napoje. Po złożeniu fotela uzyskujemy wówczas prowizoryczny stoliczek. Bardzo nietypowo, a przez to futurystycznie zaprojektowano deskę rozdzielczą. Po zajęciu pozycji za kierowcą, w pierwszej chwili naszą uwagę zwraca umieszczony pośrodku wyświetlacz LCD. Wyświetla on prędkość pojazdu oraz informacje z fabrycznego radioodtwarzacza. Panel sterowania klimatyzacją oraz nawiewem umieszczono po lewej stronie kierownicy. Co więc mieści się pośrodku deski rozdzielczej pod panelem LCD? Ogromny, zamykany schowek o pojemności 33 l. Jest on podzielony na dwa obszary i przedzielony półeczką, którą w razie potrzeby można zdemontować i uzyskać przestrzeń na tyle dużą, że bez większego problemu zmieści się tam każda kobieca torebka. Schowek ten ma jednak małą wadę. Jest na tyle daleko umiejscowiony od pasażerów, że nawet ci z dłuższymi rękami, chcący coś wyjąć z jego dna, muszą odpiąć pasy i pochylić się nad deską rozdzielczą. Przy każdym rzędzie foteli znalazło się miejsce na uchwyt na kubek. Nie brakuje tez schowków, tych większych i tych na drobiazgi. Schowki znajdziemy w drzwiach, na desce rozdzielczej, a także w podłodze przed przednimi fotelami.

Dobrym wyborem dla osób oszczędnych będzie silnik wysokoprężny, znany m.in. z Laguny. To 2.2-litrowa jednostka z turbodoładowaniem, jeszcze z wtryskiem pośrednim. To rozwiązanie ma swoje wady i zalety. Z wad, wiadomo, większe zużycie paliwa, natomiast jego zaletą jest bardziej miękka praca niż jednostek wyposażonych w bezpośredni wtrysk. Silnik 2.2 jest hałaśliwy tylko przez krótką chwilę, zaraz po uruchomieniu. Po osiągnięciu temperatury roboczej jest już bardzo dobrze, a spod maski dochodzi ciche mruczenie diesla. Niewielka moc 115 KM oraz duża masa własna 1500 kg sprawiają, że auto nie jest dynamiczne, ale do spokojnej, statecznej jazdy na pewno się nadaje. Zużycie paliwa średnio wynosi ok. 9.8 l/100 km. W 2000 r. auto nieco zmodernizowano. Za dopłatą można było otrzymać m.in. ksenonowe reflektory. Wnętrze otrzymało dużo wydajniejszą dwustrefową klimatyzację. Przy tej okazji wprowadzono też nowoczesnego diesla 2.2 dCi z wtryskiem Common Rail. Moc maksymalna tej jednostki to 130 KM, ale dużo ważniejszy jest płaski przebieg momentu obrotowego. Jego maksymalna wartość to 290 Nm dostępna w zakresie 1750-3000 obr./min. Ponadto silnik ma turbosprężarkę o zmiennej geometrii, dzięki czemu udało się złagodzić zjawisko tzw. turbodziury. Ten diesel oferuje nie tylko dobre osiągi (12.4 s do 100 km/h i 183 km/h prędkości maksymalnej), ale jest też bardzo elastyczny i ekonomiczny - średnie zużycie to tylko 7.1 l oleju napędowego na 100 km. Z silników benzynowych warto zastanowić się nad wprowadzonym w 1998 r. dwulitrowym 140-konnym. Ma zmienne fazy rozrządu i jest kompromisem miedzy starszymi silnikami dwulitrowymi a paliwożerną V6 2.9.

Dzięki wyszukanej stylizacji i dużym walorom użytkowym oraz przystępnej cenie pojazd znajduje wielu nabywców. Nie jest to auto bezawaryjne, ale jeśli przymknie się oko na wady auta, możemy mieć taniego rodzinnego vana za przyzwoite pieniądze. Słabą stroną Espace’a jest jakość wykończenia. Plastiki są wykonane z kiepskiego materiału, który jest zbyt twardy i często przy przejeździe przez nierówności po prostu trzeszczy. Niskiej jakości są również materiały tapicerskie, które dość łatwo i szybko się przecierają. Z listy usterek należy wymienić nieszczelny układ chłodzenia silnika, niedziałający wentylator (ryzyko przegrzania silnika), szybko zużywające się sprzęgło, awarie pompy wspomagania, pompy paliwa. W zawieszeniu najczęściej zużywają się łączniki stabilizatora oraz poduszki amortyzatorów z przodu. Trzeba nadmienić, że auto ma słabe ogrzewanie. W zimniejsze dni trzeba długo czekać aż wewnątrz zacznie rozchodzić się miłe ciepłe powietrze. Zresztą Espace nie jest na tym polu odosobniony, bowiem inne vany też mają problemy z nagrzaniem wnętrza.

Ceny części zamiennych nie zrujnują naszego budżetu: klocki hamulcowe 103 zł, tarcza hamulcowa 208 zł, amortyzator przedni 399 zł, tylny 379 zł, sprzęgło kompletne 538 zł. Za używanego Espace’a trzeba zapłacić od 9 do 22 tys. zł.