Fot. Alfa Romeo

Alfa Romeo 155 (1992-97)

Marcin Majski

Alfa Romeo od zawsze produkowała auta, na widok których miłośnikom motoryzacji szybciej biło serce. W Polsce wielu z nas mocniej zwróciło uwagę na tę włoską markę po zaprezentowaniu przez nią modelu 156. Do dziś 156-stka może się podobać, ma świetny, ponadczasowy design. Jeśli jednak ktoś nie dysponuje wystarczającą kwotą na zakup tego modelu, może kupić poprzednika, czyli model 155

Od razu trzeba zaznaczyć, że między tymi modelami nie ma odrobiny podobieństwa. 155-tka jest bardzo kanciasta, ma wyraźnie zaznaczoną linię przodu i tyłu. Podobać może się wiele rzeczy. Wyjątkowy udanym zabiegiem stylistycznym był tylny pas świetlny. Tylne światła z włoską finezją połączono poprzez pas światła odblaskowego na tylnej klapie. Również wygląd klamek drzwi jest niespotykany, do dziś nadaje autu styl i elegancję. Niestety, negatywnie ocenić trzeba jakość wykonania. Praktycznie we wszystkich egzemplarzach słychać bardziej lub mniej trzaski, głównie z okolicy tablicy rozdzielczej. Wynikało to ze zbyt małej staranności wykonania, jak i również kiepskich materiałów użytych do wykończenia wnętrza. Nienajlepsze wrażenie robią też obicia tapicerskie drzwi i foteli.

Jednak atutem wszystkich modeli tego producenta są silniki, a w zasadzie ich odgłos pracy. Dobrym motorem podstawowym był 1.8-litrowy 129-konny. Odgłos pracy tego silnika jest soczysty i niestety także dość donośny. Przy wyższych prędkościach hałas w kabinie jest trudny do zaakceptowania. Do 100 km/h auto przyspiesza w 10.9 s i rozpędza się maksymalnie do 190 km/h. Wariant ten jest elastyczny, dlatego też wyprzedzanie nie będzie nastręczało większych problemów. Dla osób szukających większych wrażeń polecić można wariant 2-litrowy 143-konny. Jeszcze lepsze wrażenia z jazdy zapewniał motor sześciocylindrowy o poj. 2.5 l i mocy 166 KM. Topową wersją była 155 Q4. Wyposażona była w czterocylindrowy, dwulitrowy silnik z turbodoładowaniem o mocy 190 KM. Dzięki stałemu napędowi na cztery koła bezproblemowe staje się przeniesie mocy na asfalt. Sprint do „setki” zajmuje tylko 7 s, a maksymalna prędkość to w tym przypadku aż 225 km/h. Dziś taka wartość nie robi większego wrażenia, bowiem nawet obecne wersje dieslowskie potrafią rozwijać większe prędkości, ale wtedy to były osiągi, którymi producenci mogli się chwalić. Rzadkimi gośćmi na giełdach czy ogłoszeniach w internecie są egzemplarze wyposażone w silniki wysokoprężne. Powiedzmy tylko, że były to jednostki 1.9 (92 KM) oraz 2.5 (125 KM), obie oczywiście jeszcze z techniką wtrysku pośredniego. Prawdopodobnie zwolennicy marki wyszli z założenia, że prawdziwą przyjemność z jazdy dawały 155 z „benzyniakami”.

Nie od dziś wiadomo, że obsługa samochodu tej marki nie ogranicza się tylko do tankowania paliwa i okresowych przeglądów. Alfy zawsze potrzebowały poświęcenia im większej uwagi niż innym autom. W modelu 2.0 bardzo restrykcyjnie trzeba przestrzegać wymiany pasków rozrządu. Bardzo często paski zrywały się nawet trochę wcześniej, co jak wiadomo kończy się zwykle dużym remontem silnika. Trzeba także stosować dobrej jakości olej, bowiem bardzo wrażliwy na jego jakość jest wariator faz rozrządu, który przy gorszym oleju potrafi zmienić pracę silnika w ten sposób, że słychać głośne klekotanie. Problemem jest też regulacja zaworów. Trzeba jej dokonywać co 20 tys. km. W silniku 1.8 napędzane są one trwałym łańcuchem, w wersjach dwulitrowych do ich napędu stosowano pękający często pasek. Na pewno należy zadać kłam krążącej opinii o nadmiernej usterkowości tego auta. Po prostu należy stosować się do zaleceń producenta, dokonywać częstych przeglądów i starać się używać dobrego oleju, a auto odwdzięczy się bezproblemową eksploatacją. Na Alfę 155 trzeba wydać od 2.5 do 6 tys. zł Wśród wielu egzemplarzy można znaleźć te w stanie bardzo dobrym. Ceny części zamiennych nie odstraszają: klocki hamulcowe 166 zł, tarcza hamulcowa 82 zł, amortyzator przedni 304 zł, tylny 110 zł, sprzęgło kompletne 654 zł.