O czym szumią wierzby

Kowalsky

Obiecałem, że w tym tygodniu będzie „Złodziej” Michaela Manna, ale zamiast tego jest film dla dzieci. Ostatnio trup się ścielił gęsto, tak gęsto, że czytelnik mógł poczuć się przez te zwłoki osaczony

„O czym szumią wierzby” pamiętam jako dobranockę. Wydawała mi się mocno psychodeliczna. Ani lektura książki, ani ponowne obejrzenie dobranocki nie zmieniło mojego poglądu na tę historię. Wersja aktorska też nie jest w stanie odczarować pierwszego wrażenia: Panie i Panowie, „O czym szumią wierzby” to opowieść dziwna, a może nawet dziwniejsza.

Film Terry’ego Jonesa ogląda się jak połączenie „Alicji w krainie czarów” i „Roku 1984”. Jeśli nazwisko reżysera kojarzy się komuś z „Latającym Cyrkiem Monty Pythona” to jest skojarzenie ze wszech miar słuszne. W obsadzie znaleźli się niemal wszyscy żyjący członkowie legendarnej grupy.

Fabuła jest taka: łasice (do złudzenia przypominające członków NSDAP) kupują od Pana Ropucha ziemię, na której znajduje się dom Kreta. Kret ląduje na bruku, a właściwie na leśnej ściółce. Co to ma wspólnego z motoryzacją? Otóż Pan Ropuch jest motoryzacyjnym maniakiem. Wciąż kupuje nowe wozy. A jak nimi jeździ! A jakie ta jazda i obsesja straszne będzie miała konsekwencje. Napyta sobie biedy, aj napyta.

Po namyśle dochodzę do wniosku, że nie jest to do końca film dla dzieci…



O czym szumią wierzby (The Wind In The Willows), Wielka Brytania 1996, reż. Terry Jones

Cytat:

- Oskarżony od pewnego czasu nie jest sobą. Cierpi na obsesję…

- Wcale nie!

- … na obsesją samochodową.

- Bo tylko dla samochodów warto żyć!