Ósmy dzień

Kowalsky

Jeśli na masce naszego samochodu pojawiłby się znienacka meksykański śpiewak w pełnym rynsztunku, mielibyśmy spore szanse na zakończenie występu na tym łez padole potężnym dzwonem, a może i zawałem

Tymczasem dla George’a problem nie istnieje, ale George jest specjalny. Pewnego dnia ucieknie z zakładu i omal nie zginie pod kołami samochodu, który prowadzi Harry. Harry jest absolutnie normalny. Może i pracuje trochę za dużo, ale przecież każdemu się czasem zdarzy nie odebrać własnych dzieci z dworca. I tak Harry pozna George’a. Zostaną prawdziwymi przyjaciółmi. Wyruszą w podróż życia furą Harrego. Będą się wspierać, uczyć się od siebie. I George pozna czym jest złośliwość rolet w przyczepie kempingowej…

Na pierwszy rzut oka może się komuś wydawać, że mamy do czynienia z europejską wersją Rain Mana, tyle że zamiast autyzmu jeden z bohaterów ma zespół Downa. Nic bardziej mylnego. Wprawdzie podobieństw jest tu sporo, ale to „Ósmy dzień” jest śmieszniejszy i jakimś niezwykłym sposobem bardziej złożony od „Rain Mana”, a przy tym bezpretensjonalny i bez Toma Cruisa. No i role, role są w Ósmym dniu wspaniałe. Pascal Duquenne i Daniel Auteuil za swój występ zostali nagrodzeni na festiwalu w Cannes. Kto nie widział a żyw, niech widzi i już.



(Le huitième jour) Belgia 1996 reż. Jaco Van Dormael

Cytat : Na początku nie było nic. Potem była muzyka, a dopiero potem Bóg stworzył słońce.