Spięty - „Antyszanty”

Przemek Jurek

Narzekałem kiedyś na los muzycznego recenzenta, ale tak naprawdę to lubię tę robotę. Daje okazję, żeby się trochę powymądrzać, a w pewnym wieku jest to niezbędne do dobrego samopoczucia, no a poza tym czasem naprawdę pozwala odkryć muzykę, do której samemu – czyli bez musu – można by nie dotrzeć.

W taki właśnie sposób kilka lat temu dowiedziałem się o istnieniu zespołu Lao Che, jeszcze na grubo przed karierą płyty „Powstanie Warszawskie”. No i teraz już siłą rzeczy wiem, co się u chłopaków dzieje i wiem, że wokalista tej grupy wydał niedawno solową płytę. Wiem również, że jest to płyta, którą z czystym sumieniem mogę Państwu polecić.

„Antyszanty” to zbiór pieśni inspirowanych piosenką żeglarską, ale jednak daleki od szantowej ortodoksji (tytuł mówi sam za siebie). Mamy tu sporo kabaretu, coś z pogranicza ballady i folku, krótko mówiąc - muzyczne pomieszanie z poplątaniem, choć całościowo klimatyczne i w swej eklektyczności - spójne i sensowne. Jest to przede wszystkim granie melodyjne i łatwo zapamiętywane, ale największą wartością tej płyty są mimo wszystko niebanalne teksty. Zaczyna się od przewrotnie potraktowanej tematyki marynistycznej, ale gdzie się to wszystko kończy? Oj, różnie - na refleksjach o śmierci, o miłości i alkoholu, na pijackich, knajpianych wyznaniach i na erotycznych konfesjach, od których nierzadko więdną uszy. Całość podana z typową dla Spiętego lekko aktorską - lecz zupełnie bezpretensjonalną - manierą. Do samochodu rzecz fantastyczna, auto można przecież uznać za „okręt mknący po falach asfaltu”, ale na pewno na podróże bez dzieci. I radziłbym się nie zapominać!