Mark Knopfler „Get Lucky”

Przemek Jurek

Będę szczery: o „Get Lucky” Marka Knopflera nie miałem zamiaru już pisać, bo – po pierwsze – już raz o tej płycie wspominałem, i to w zasadzie ironicznie, przy okazji recenzji nowego Vampire Weekend, i – po drugie – w związku z tym, że staram się pisać o płytach nowych, ta z każdym tygodniem spada na dół mój listy, bo ukazała się jeszcze w zeszłym roku.

No ale okazuje się, że dawny lider Dire Straits nie daje mi o sobie zapomnieć. Znów jakieś licho kazało mi włączyć „Get Lucky” i znów przesłuchałem ten album od początku do końca. To jednak jest dobra płyta, co tu dużo gadać. Może faktycznie młodzi artyści - jak ci z Vampire Weekend - mają w sobie sporo energii, ale oldboje kładą ich na łopatki wyczuciem, subtelnością i doświadczeniem.

„Get Lucky” to płyta niesłychanie stonowana i spokojna. Solowa twórczość Knopflera w ogóle jest właśnie taka - fani Dire Straits w latach osiemdziesiątych dostaliby chyba zawału, gdyby dowiedzieli się, jak potoczy się kariera ich ulubionego wykonawcy. Po hitach typu „Money For Nothing” czy „Walk Of Life” nie zostało śladu, Mark odważnie poszedł w klimaty bluesowo-folkowo-country’owe, sygnalizowane już na „On Every Street”. I tak się przy tym składa, że spośród solowych dokonań Knopflera właśnie „Get Lucky” jest bodaj najbliższa ostatniej regularnej płycie Dire Straits. Mamy tu więc przestrzenne, wysmakowane kompozycje, w znakomitej większości utrzymane w nostalgicznym, balladowym nastroju, a zatem, krótko mówiąc, wszystko to, co w twórczości artysty najlepsze. I mamy jedną perłę w postaci utworu „Remebrance Day”. Warto posłuchać. A 2 lipca warto podjechać do Wrocławia na jedyny koncert muzyka w Polsce. Oczywiście - z płytą w odtwarzaczu.