Sobota, przyjęcie urodzinowe u Bronków

Dom pełen gości - uprawiający wolne zawody dziennikarze, artyści, muzyk jazzowy, jednym słowem śmietanka opolskiego towarzystwa.

Żona: Autostop to najlepszy środek transportu. Gdy tylko ukończyłam trzynaście lat, poruszałam się wyłącznie "okazjami", bo autobusy i pociągi były drogie. Później, na studiach również - stypendium starczało mi wyłącznie na książki i jedzenie. To najwspanialszy sposób podróżowania. Można poznać ciekawych ludzi, wymienić poglądy na życie, dowiedzieć się czegoś o świecie i przede wszystkim zaoszczędzić. A tak w ogóle to zastanawiam się, czy by nie reaktywować Karty Autostopowicza - biedna młodzież nie ma pieniędzy na ciągle drożejące pociągi... Gdybym mieszkała za miastem, poruszałabym się w ramach protestu przeciwko polityce PKP i PKS tylko autostopem.

Niedziela, powrót z przyjęcia u Bronków

Na drodze między Opolem i Wrocławiem zabieramy autostopowiczkę.

Żona: A ty dziecko ile masz lat... wiesz, że podróżowanie w tak młodym wieku jest bardzo niebezpieczne? Wiesz ilu się teraz podejrzanych typków kręci... nie oglądasz telewizji? Tylko czekają na takie sympatyczne dziewczynki.

Autostopowiczka: Mam czternaście lat.

Żona: Czternaście lat! Coś takiego! Szkoda, że nie ma tu twoich rodziców... już ja bym im powiedziała, jakie są realia. Widziałam ostatnio program w telewizji, już nie pamiętam na którym kanale, o mężczyźnie, który brał ludzi i mordował! To straszne! Na pustyni grasował. W końcu go unicestwili, ale te wszystkie niewinne duszyczki...

Autostopowiczka: To był film chyba, "Autostopowicz", z Rutgerem Hauerem...

Żona: Tak, tak, właśnie, Drzyzga go prowadziła, później nawet zrobiła z nim wywiad, nie... to nie z nim, bo on umarł, to znaczy z tym aktorem, co go grał... nieważne. A jak masz na imię?

Autostopowiczka: Ola.

Żona: Oleńko, kochanie, widzisz, my jesteśmy dobrymi ludźmi, nie zrobimy ci krzywdy. Mój mąż jeździ bardzo ostrożnie, bo to nowy samochód, więc boi się go uszkodzić, ale są też tacy, co starymi gruchotami sprowadzonymi w częściach jeżdżą, zatruwają środowisko, i jeszcze dla autostopowiczów są zmorą, bo o wypadek łatwo, a w takim gruchocie dwudziestoletnim to ani airbagów nie ma, ani pasów, nic! Ach, ludzie są teraz tacy nieodpowiedzialni.

Ola: Ale państwa samochód ma poduszkę?

Żona: Żeby to tylko jedną, dwie poduszki i jeszcze jedną mam pod pupą, bo coś mi ostatnio niewygodnie. Ale nie zmieniajmy tematu. Proszę cię, dziecko drogie, poproś rodziców, żeby ci bilet miesięczny kupili, albo dam ci na ten bilet, chociaż nie, nie mam pieniędzy przy sobie, książeczkę czekową też zostawiłam w domu, poproś babcię, kupi ci na pewno bilet i wreszcie będziesz spokojna o własne życie.

Ola: Mam bilet miesięczny, tylko zawsze spóźniam się na autobus... ale ja bardzo lubię jeździć stopem.

Żona: No dobrze, to powiedz mi w takim razie moje drogie dziecko, co jest takiego interesującego w jeżdżeniu autostopem, czyli narażaniu własnego życia?

Ola: Można poznać interesujących ludzi, wymienić poglądy na życie, dowiedzieć się czegoś o świecie...

Żona: Co za bzdura! Jak byłam w twoim wieku, to może i tak myślałam, ale z czasem człowiek dorośleje, dojrzewa, zmienia spojrzenie na świat... Autostop to przekleństwo współczesnego świata! Gorszy niż telenowele!

Ola nie odezwała się już słowem. Żona zaś wierciła się, poprawiając ciągle poduszkę pod pupą. Wysadziliśmy dziewczynkę, poczęstowaliśmy na drogę jabłkami i daliśmy pięć złotych na wszelki wypadek. Po chwili na drodze pojawił się kolejny autostopowicz. Popatrzyłem z przerażeniem na żonę, lecz ona miała już co innego w głowie:

- Szybciej kochanie, bo mi Złotopolscy przelecą.