Żona mawia, iż prawdopodobieństwo znalezienia miejsca do parkowania w okolicach rynku jest równe trafieniu szóstki w totka. Choć żona często wykazuje się szeroko pojętą skłonnością do przesady, w tym przypadku zgodziłem się z nią w zupełności.

W ubiegły piątek przez półtorej godziny szukałem miejsca do parkowania - trzech metrów ulicy, na których mógłbym na dwadzieścia minut zostawić yariskę. Co mnie zresztą podkusiło, żeby w godzinach szczytu wybrać się do miasta samochodem - tego nie wiem do dziś. Mniejsza z tym: gdy już zacząłem krążyć po wąskich uliczkach, było za późno, żeby się wycofać. Zacząłem o trzeciej, a o wpół do piątej miałem wszystkiego serdecznie dość. I nagle niczym deus ex machina, w nieskończenie długim sznurku aut moim oczom ukazało się wolne miejsce! Poczułem przypływ sił witalnych, zapomniałem o półtoragodzinnym koszmarze w oparach spalin i zaparkowałem samochód, upewniając się dwa razy, czy mogę. Ciągle bowiem nie mogłem uwierzyć, że to szczęście, które mnie spotkało, to prawda, a nie wywołana 30-stopniowym upałem fatamorgana.

Sprawę w banku załatwiłem w ekspresowym tempie. Weekend zaczynał się więc wspaniale. Nucąc pod nosem "We are the champions", szedłem ulicą w kierunku czekającej na mnie yariski i już widziałem się w fotelu przed telewizorem, ze szklanką zimnego piwa w dłoni.

Żółty kolor sparaliżował mnie do tego stopnia, iż nie mogłem wykonać żadnego ruchu. Dopiero potrącony przez biegnącą staruszkę, odzyskałem możliwość poruszania się i przyklęknąłem przy kole mojej yariski, na które jakiś nikczemnik założył wielką żółtą blokadę. Popłynęły mi łzy, bowiem pierwszy raz na własnej skórze doświadczyłem niesłusznego zniewolenia jednostki przez system. Mój samochód został ubezwłasnowolniony!

Siedzący za biurkiem strażnik miejski oświadczył, że z przyjemnością ściągną blokadę z koła, ale muszę zapłacić.

- Przecież zaparkowałem zgodnie z przepisami - dwa razy sprawdzałem! Wietrzę tu jakiś spisek... może jeden ze strażników zrobił to z zawiści, urzeczony pięknem mojego autka. Nie wyobraża pan sobie, jak ona teraz musi cierpieć? - pytałem przez łzy.

- Kto, przepraszam - zapytał strażnik, nachylając się w moją stronę.

- No jak to kto? Yariska!

- Proszę się nie wygłupiać! Rzeczy martwe nie cierpią! Płaci pan albo zabieramy samochód na parking. Z tym że to już kosztuje dodatkowo. Wyobraża pan sobie JEJ cierpienie na wielkim parkingu pośród ciemności nocy i ujadania policyjnych psów?

- Bądź pan człowiekiem!

Biedna yarisko! Padłaś ofiarą nieporozumienia! Ale wyciągnę cię z tej opresji - choć ucierpi na tym rodzinny budżet, a dzieci dostaną mniejsze kieszonkowe, zapłacę i ściągnę z ciebie ten kawał ohydnego żelastwa! - myślałem o samochodzie jak o wiernym rumaku, którego noga ugrzęzła w ostrych sidłach.

Poszedłem na miejsce zdarzenia, gdzie czekał już na mnie strażnik z kluczem do wolności mojego samochodu.

- Trzysta złotych się należy. I niech będzie to dla pana nauczką! Parkujemy tylko w miejscach do tego...

- Proszę - podałem mu szybko pieniądze, by nie kończył tej smutnej kwestii.

Gdy strażnik kończył ściągać blokadę, dobiegł mnie znajomy głos. W naszym kierunku biegła starsza kobieta w ufarbowanymi na fioletowo włosami.

- Co robicie z moim samochodem? Co to za porządki? Ratunku! Policja! Policja! Złodzieje!

Wokół nas zebrała się grupka gapiów. Po kilku sekundach dogłębnej analizy wiedziałem już wszystko. Strażnik również, choć nie podarował sobie drwiącego uśmieszku, który przyjąłem z pokorą. Następnie oddał mi pieniądze, po czym nałożył blokadę na koło źle zaparkowanej yariski fioletowowłosej damy. Mój samochód stał pięć metrów dalej, jak zwykle zaparkowany zgodnie z przepisami!