Święta na letnich oponach

Przemek Jurek

Zima to dobry czas na snucie opowieści. A przeddzień Wigilii szczególnie. Skorzystam, więc z okazji i zafunduję Państwu wigilijną opowieść własnego autorstwa – będzie o świętach, mrozie i śniegu. No i o samochodzie. O samochodzie w zasadzie przede wszystkim. A na końcu będzie nawet morał. Czyli zupełnie jak u Dickensa...

Otóż dawno, dawno temu… czyli dokładnie w zeszłym roku postanowiliśmy spędzić z żoną Boże Narodzenie poza domem. W sensie że nie z rodziną, tylko nowocześnie, gdzieś w górach, za zaoszczędzone pieniądze, z wypasem, z jaccuzi i stołami do bilarda. Żeby daleko nie jeździć, wybraliśmy Szklarską Porębę. Wszystko zapowiadało się świetnie, ale w całym tym misternym planie ziała jedna poważna luka - nie mieliśmy samochodu. Poprzedni akurat sprzedaliśmy, a nowego nie zdążyliśmy sobie jeszcze wypatrzyć. Jazda pociągiem z Wrocławia w Sudety nie wchodziła w grę; uznaliśmy, że do tego trzeba mieć żelazne nerwy (pociąg robi te 100 km w ponad trzy godziny), postanowiliśmy więc samochód po prostu pożyczyć. I tu też nie trzeba się było daleko rozglądać - traf chce, że mój przyjaciel, niejaki Artur, ma dwa auta. No, ściślej rzecz biorąc, to drugie, zgrabne clio, czyli to, które nas interesowało, ma jego żona, Basia. Ale wiadomo - znamy się od lat, nie ma siły, żona pożyczy na pewno. I oczywiście pożyczyła.

Kiedy przed południem w Wigilię pojawiliśmy się pod ich bramą (z walizkami, plecakiem i laptopem załadowanym kilkoma sezonami najnowszych seriali), nawet nie przeczuwaliśmy, że jest coś, o czym nasi przyjaciele zapomnieli nam powiedzieć. A jednak.

- Jest coś, o czym moja żona zapomniała wam powiedzieć - uściślił Artur.

- Tak - chrząknęła Basia. - Otóż nie zmieniłam opon. Zapomniałam. Jeżdżę tylko po mieście, a tu wiecie, odśnieżająâ€Ś Clio jest więc na letnich. I ma jeszcze parę usterek, ale w sumie nieważnych. Takie tam, wiecie… Że kierunkowskaz nie odbija… To co, jedziecie?

Kiedy zerknąłem na Artura, ten rozłożył ręce.

- To nie moje auto - powiedział i spojrzał na Basię morderczym wzrokiem. I tu właśnie jest kluczowy moment tej historii. Mogliśmy zrezygnować, mogliśmy życzyć im wesołych świąt i pobiec na dworzec. W końcu na lepiej wyposażone auto Artura nie było szans, bo za moment miało całą rodzinę zawieźć pod Kluczbork. Ale pogoda nie była zła, ulice lśniły czarnym asfaltem, a całe to sezonowe zmienianie opon wydało nam się nagle ewidentną zmową Dębicy i Michelina. Machnęliśmy ręką. Grzecznie podziękowaliśmy - i pojechaliśmy.



Żeby rozładować Państwa czytelnicze napięcie, powiem od razu, że wróciliśmy cali i zdrowi. Ale po pierwsze, pogoda była ładna tylko do Bolkowa. Po drugie, lista usterek w basinym clio zajęłaby wszystkie osiem stron „Odjazdu”. Po trzecie, letnie, łyse jak kolano opony, jak się szybko przekonaliśmy, zupełnie nie sprawdzają się w zimie. Zwłaszcza przy mrozie i opadach. Po czwarte, stół do bilarda był jeden, a jaccuzi było nieczynne. Po piąte, drogę powrotną przebyliśmy w pięć godzin, czyli jechaliśmy dłużej niż pociąg, na asfalcie lśniła szklanka, a ja bałem się aż tak, że ten wypasiony bożonarodzeniowy katering w ośrodku „Stokrotka” wyparował ze mnie wraz z potem. Więc gdy teraz przychodzi do morału, mogę powiedzieć tylko jedno, krótko, po żołniersku: święta powinno się spędzać w domu. Najlepiej położonym możliwie blisko, na równym i z podjazdem obficie wysypanym popiołem.