Być jak Michael Douglas

Przemek Jurek

Najeździłem się ostatnio po Polsce, najeździłem aż miło. Po okresie zimowej hibernacji i dramatycznych w swym przebiegu sezonowych napraw samochodu w dwa dni zrobiłem ponad tysiąc kilometrów!

I z miejsca sobie przypomniałem, że zdarzają się na drodze takie sytuacje, kiedy szczerze żałuję, że nie mam temperamentu Michaela Douglasa. Pamiętają państwo film „Upadek”? O facecie, który stojąc w korku, dostaje szału, a potem idzie na miasto wymierzać sprawiedliwość maluczkim? Otóż czasem chętnie bym się postawił na jego miejscu. Dokładniej rzecz biorąc, w trzech bardzo konkretnych okolicznościach. Oto one (zrobię ranking, żeby stopniować napięcie):

3. Proszę sobie wyobrazić następujący obrazek: droga, szeroka jak u nas rzadko, a szeroka, bo z ponadmetrowym poboczem. I co na takiej drodze się dzieje? Ano dzieje się to, że dwupasmówka błyskawicznie zamienia się w czteropasmówkę, bo przecież skoro jest choć trochę więcej miejsca niż normalnie, polski kierowca zaraz musi wyprzedzać. Na tych, którzy jadą wolniej (czyli zgodnie z przepisami) trąbi się i mruga, i ostro jedzie się do przodu, bo ci, którzy jadą wolniej, jak barany ustępują tym, co na nich trąbią i mrugają. No i jest jak na autostradzie. Gdybym był Michaelem Douglasem, wstrzymałbym ruch, a potem ręcznie tłumaczyłbym każdemu, że nawet jeśli będzie jechał najszybciej jak potrafi, pocisk z mojego uzi z pewnością i tak go dogoni.

2. Inny obrazek: jedziemy sobie spokojnie drogą i dojeżdżamy do drogi podporządkowanej. W tym samym czasie ktoś jedzie ową drogą podporządkowaną i dojeżdża do skrzyżowania z naszą. I taki ktoś zwalnia w ostatniej chwili. Jedziemy ostrożnie i co prawda bacznie obserwujemy sytuację, ale nie wiemy, czy gość nie wypadnie nam wprost przed maskę. On oczywiście wie, że nie wypadnie, on jest mistrzem kierownicy, a mistrzowie kierownicy zatrzymują się w ostateczności i dopiero wtedy, gdy nie mają innego wyjścia. Efekt jest taki, że z trudem powstrzymujemy się przed ostrym hamowaniem, a ciśnienie skacze nam do dwustu. Inny wariant, chyba nawet jeszcze bardziej irytujący: dojeżdżamy do przejścia dla pieszych. Chodnikiem do tego samego przejścia idzie ktoś raźnym krokiem, nie rozgląda się na boki i staje dopiero wtedy, gdy poczuje pod stopami krawężnik. Zza kierownicy widzimy osobnika, który zaraz wtargnie nam pod koła. Mnie osobiście doprowadza to do szału. I gdybym był Michaelem Douglasem z „Upadku”, chyba bym prewencyjnie wjeżdżał na chodnik i wyjaśniał sytuację zanim dostanę zawału.

1. Sytuacja - dla mnie - zdecydowanie najgorsza z możliwych. Sytuacja, która budzi we mnie zwierzę. Zdarza się to i na autostradzie, i na zwykłej drodze, dosłownie wszędzie. A więc tak: jedzie sobie człowiek normalnie, ani za szybko, ani za wolno, a tu nagle pojawia się tuż za nim ktoś, kto wręcz namacalnie pała żądzą wysforowania się do przodu. I bez względu na wszystkie okoliczności (pogodę, jakość nawierzchni, porę dnia itd.) będzie jechał w odległości półtora metra od naszego tylnego zderzaka. Kilometrami. Aż do skutku. Gdybym był Michaelem Douglasem, gwałtownie hamowałbym i dokańczał sprawę granatnikiem.

Ale nie jestem, cholera. Zresztą może to i lepiej. Statystyki „zdarzeń drogowych” i bez tego wyglądają fatalnie.