Mania szybkości

Przemek Jurek

Był kiedyś taki zespół Fatum. Druga połowa lat 80., melodyjny metal z klawiszami. Najlepsza bodaj piosenka tego zespołu – z longplaya opatrzonego najbardziej z kolei denną okładką w historii polskiego rocka – nazywała się „”. Refren tego songu do dziś mam w pamięci: „Kiedy czuję pęd powietrza/ i w kolejny zakręt składam się,/ oooo!/ coś przenika mnie!”. Dawali radę chłopaki, nie ma to tamto. Gdyby mieszkali gdzie indziej, mieliby przebój na globalną skalę. Niestety urodzili się nad Wisłą.

Nie o Fatum tu jednak chodzi. Chodzi o opiewane przez nich zjawisko. O manię szybkości mianowicie. Do sensów motoryzacyjnych zaraz dojdziemy - zresztą wzmiankowana pieśń i tak nie miała żadnych ambicji, by poza nie wykroczyć - najpierw jednak garść tyleż oczywistych, co smutnych refleksji. Otóż ta cała mania szybkości kompletnie zawróciła nam w głowach. Wszystko chcemy mieć dziś od razu i na tacy. Serial? Owszem, ale z miejsca cały sezon. Czekać tydzień lub dwa na kolejny odcinek? Dobre sobie. Płyta? Ściągnięta w dwie minuty wprost na dysk. Łazić gdzieś po mieście, stać w kolejce do kasy, płacić? Bez sensu. Książka? Z Merlina wprost do rąk, priorytetem, tuż po premierze. I niech się tylko coś spóźni, niech ktoś o czymś zapomni - zaraz awantura, reklamacje, telefony. Żyjemy dynamicznie, wykorzystujemy każdą chwilę, wypoczynek jest wyłącznie aktywny, bierny to kompletny przeżytek. I gdy nagle coś wytrąci nas z rytmu, najpierw nie możemy uwierzyć, że los wycina nam takie podłe numery, a potem dostajemy szału.

Na przykład w korku. A właściwie - zwłaszcza w korku. Jakoś tak się pechowo składa, że od lat żyjemy w Polsce w swoistym rozdwojeniu. Techniki komunikacji (telefony, Internet itp.) i techniki manipulacji (telewizja i reklama) mamy na światowym poziomie, transport natomiast - znacznie poniżej średniej. To jest dysonans nie do zniesienia. Najpierw człowiek śledzi w sieci notowania nowojorskiej giełdy, ogląda TVN24, licytuje iPoda na Allegro i jednocześnie prowadzi korespondencję z piętnastoma znajomymi na Facebooku, a potem wsiada w samochód i jedzie załatwić coś na miasto. I oczywiście trafia go szlag. Tam prędkość 10 Mb/s, tu 5 km/h. Dwa światy. W tym drugim żyć nie sposób.

Sęk w tym, że tylko ten drugi jest realny. I w tym realnym świecie mamy aż pięć miast w klasyfikacji trzydziestu najbardziej zakorkowanych miast w Europie. Owszem, boli mnie to jako kierowcę, w końcu mój Wrocław jest na podium, ale jako istota ludzka, humanista zatroskany o los i przyszłość ludzkości, jestem mimo wszystko niezmiernie ukontentowany. Albowiem mania szybkości - jak każda mania - to nic dobrego. Czasem trzeba wyhamować. Uspokoić tętno, pomyśleć, rozejrzeć się dokoła. Gdyby nie korki, nie mielibyśmy na to czasu. Nie żebym krakał, ale coś mi mówi, że jeszcze za nimi zatęsknimy.